Ο ρουφιάνος ανάμεσά μας

Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στο facebook, είναι ότι σου δίνεται η δυνατότητα συνδιαλλαγής σε τοίχους φίλων, με φίλους φίλων, τελείως άγνωστους σ΄εσένα και πολλές φορές, τελείως διαφορετικούς από εσένα. Μάλιστα, αρκετές φορές οι συζητήσεις πραγματεύονται θέματα που πιθανόν να μην τα θίγατε σε κάποια διά ζώσης κουβέντα με τους πραγματικούς φίλους σου.

Σε μία τέτοια «πολιτισμένη» συζήτηση που αφορούσε καταγγελία που έκανε φίλος στο 100 για κάτι που διαπίστωσε στο δρόμο, έφτασε κάποιος φίλος φίλου να τον πει μέχρι και «ρουφιάνο».
Επειδή σ' αυτές τις περιπτώσεις όσο και να επιχειρηματολογήσεις το κολλημένο μυαλό του άλλου δύσκολα το αλλάζεις, κατέφυγα -προτού παρατάξω τα επιχειρήματά μου για το πόσο ανάγκη έχουμε σήμερα περισσότερο από ποτέ, τους καλώς εννοούμενους «ρουφιάνους»- στην προσφιλή μου συνήθεια να συμβουλεύομαι το λεξικό, ως αντικειμενικό και αναμφισβήτητο κριτή:

Ρουφιανιά, η: διαβολή, συκοφαντία ή σπιουνιά: Kατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ανωτέρων του με ρουφιανιές.

Κυριολεκτικά λοιπόν, ο ρουφιάνος είναι ο συκοφάντης, ο ύπουλος. Αυτός που θα σπείρει ψεύτικες φήμες για σένα στον Πασά, ώστε να αποκεφαλιστείς κι αυτός να αρπάξει την ευκαιρία να παντρευτεί την κόρη σου και να κερδίσει τα κτήματά σου. Ή αυτός που θα σε καταδώσει στον Kommandant, φοβούμενος μην του κάψεις τη μαυραγορίτικη αποθήκη.

Αυτός όμως που θα πάρει την Αστυνομία για να καταγγείλει μια αξιόποινη πράξη που τελείται μπροστά του, είναι ρουφιάνος;

Να τελειώνουμε επιτέλους με αυτή την ελληναράδικη ερμηνεία της κακώς εννοούμενης ρουφιανιάς. 

Φτάσαμε στο σημείο πριν από τρία χρόνια όταν έκανα έκκληση μέσω του ιστολογίου μου για πληροφορίες σχετικά με την παράσυρση δύοu  γυναικών από Ι.Χ. με εγκατάλειψη στη Λεωφόρο Αθηνών (της οποίας είχα επιληφθεί προσωπικά) να μου γράφουν στα σχόλια «μόνο με τους ρουφιάνους σας μπορείτε να δουλέψετε» και άλλα περίεργα...

Τί περιμένεις δηλαδή; Τα νύχια μας να μυρίσουμε;
Τα αυτιά και τα μάτια της Αστυνομίας είναι ο κόσμος εκεί έξω! Χωρίς να γίνεσαι γραφικός και να καλείς το 100 κάθε τρεις και λίγο γιατί σε στραβοκοίταξε η γειτόνισσα και χωρίς να απογοητεύεσαι από το αποτρεπτικό ορισμένες φορές ύφος και την πιθανή έλλειψη προθυμίας αυτών που απαντούν στο τηλέφωνο (συμβαίνει άλλωστε σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες), έχεις υποχρέωση να ενημερώνεις για ό,τι αξιόλογο υποπίπτει στην αντίληψή σου.

Αλλά ξέχασα:
-Πρόπερσι που ο γείτονας σήκωσε μέσα σε δύο νύχτες τον τρίτο όροφο, δεν είπες τίποτα.
-Την Παρασκευή που πήγες στον Κιάμο έκανες 500€ λογαριασμό σε ουίσκια και γαρύφαλλα και δεν σου έκοψαν απόδειξη, δεν είπες τίποτα.
-Για το παιδί στον πάνω όροφο που ακούς να το χτυπούν και να κλαίει, δεν λες τίποτα. 
-Για το μονίμως αλυσοδεμένο, κοκαλιάρικο, ψωριάρικο σκυλί στην ταράτσα της απέναντι μονοκατοικίας, που το ακούς ολημερίς και ολονυχτίς να θρηνεί, δεν λες τίποτα.
-Όταν ο γιατρός σου ζήτησε 500€ για να χειρουργήσει τον πατέρα σου, δεν είπες τίποτα. 
-Την περασμένη Κυριακή που είδες στο γήπεδο τον τύπο με το γιο του δίπλα να βρίζει και να πετάει αναπτήρες, τασάκια, αμόνια και πολύφωτα στο «λάισμαν», δεν είπες τίποτα.
Ούτε όταν είδες αυτόν που καθόταν μπροστά του να φεύγει τρέχοντας προς τον αγωνιστικό χώρο κρατώντας το κάθισμα στο χέρι, αφού είχε φορέσει στη μούρη τη μπαλακλάβα «που είχε πρόχειρη», είπες κάτι.
-Προχθές πάλι το μεσημέρι επιστρέφοντας από τη δουλειά σου, είδες ένα φορτηγό φορτωμένο μέχρι το Θεό και τελικά έκανες μια ώρα να φτάσεις σπίτι σου από τα διπλοσταθμευμένα που καταλάμβαναν τη μία από τις δύο λωρίδες. Αλλά φυσικά, πάλι δεν είπες τίποτα.

Συγχαρητήρια. Τα κατάφερες. Δεν είσαι ρουφιάνος!
Είσαι απλά ένας ακόμη μαλάκας.



πρώτη δημοσίευση: eyedoll.gr