Σελίδες

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Αντιρρησίες του Facebook (μας ψεκάζουν και μας αρέσει)

Απαντώντας στις "νέες κατευθυντήριες γραμμές του Facebook" και σύμφωνα με τη συνείδησή μου και όχι με κάποιο ανύπαρκτο άρθρο, ενός ανύπαρκτου Νόμου, σήμερα, 28 Νοεμβρίου του 2014, δηλώνω ότι φροντίζω να αναρτώ ακριβώς όσες φωτογραφίες - προσωπικές ή φίλων - δεν θα με πείραζε να βρω δημοσιευμένες κάπου χωρίς την συγκατάθεσή μου, κάτι που γνωρίζω ότι είναι πολύ πιθανό.

Δεν αναρτώ φωτογραφίες που απεικονίζουν άμεσα τα παιδιά μου, για πολλούς και διάφορους λόγους και συνιστώ, για να μη χρησιμοποιήσω βαρύτερο όρο, να κάνετε και εσείς το ίδιο.

Δημοσιεύω όσο το δυνατόν λιγότερες προσωπικές πληροφορίες. Έχω δημιουργήσει λίστες φίλων, έτσι ώστε, φωτογραφίες, πληροφορίες και κείμενά μου, να κοινοποιούνται κάθε φορά σε αυτούς ακριβώς που επιθυμώ.

Βρίσκω πανέξυπνη την ιδέα, ό,τι κοινοποιώ να χρησιμοποιείται για στατιστικούς και διαφημιστικούς λόγους από πολυεθνικές κυρίως εταιρείες, καθώς προσπαθώ να είμαι συνειδητός καταναλωτής και έτσι δεν σπαμάρομαι με άσχετες προς τα ενδιαφέροντά μου διαφημίσεις.

Σπάνια διαβάζω τους όρους χρήσης και λειτουργίας πριν πατήσω "αποδοχή" σε κάτι και γι' αυτό φροντίζω να είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός στη χρήση του, αλλά κυρίως να μη γκρινιάζω όταν η ημίγυμνη σέλφι μου, που κοινοποίησα με το απόρρητο ρυθμισμένο στο "δημόσια", χρησιμοποιήθηκε από έναν απατεώνα, για να ψαρεύσει προσωπικές πληροφορίες λιγούρηδων ή και χειρότερα.

Δεν τρέφω αυταπάτες ότι μπορώ να επαναστατήσω από το πληκτρολόγιό μου ή να υπερασπιστώ τα δικαιώματά μου, απλά (αντι)γράφοντας ένα γελοίο κείμενο στον τοίχο μου, ούτε ότι ο Mark Zuckerberg τον διαβάζει και θα φοβηθεί από την απειλή μήνυσης (sic) σε περίπτωση καταπάτησης των πνευματικών μου δικαιωμάτων.

Δηλώνω επίσης απερίφραστα, πως λατρεύω το Facebook και την εποχή των κοινωνικών δικτύων και - δυστυχώς ή ευτυχώς - δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου πλέον χωρίς αυτά. Γνωρίζω όμως, πως ο μόνος τρόπος να  προστατεύσω τα προσωπικά μου δεδομένα, φωτογραφίες, είναι απλά να μην τα κοινοποιώ καθόλου.

Το Facebook είναι πλέον μια "ανοικτή οντότητα κεφαλαίου" (whatever that means) και έχω συναίσθηση της (μη) ιδιωτικότητας που μου προσφέρει και απολαμβάνω να έρχομαι κοντά με φίλους που είναι μακριά και δεν θα μάθαινα αλλιώς νέα τους, αλλά και αγνώστους που πολλές φορές τυγχάνει να εκτιμώ περισσότερο και από τους πιο στενούς φίλους.

Τέλος, αν βαρεθώ, ή νιώσω ότι απειλούμαι με οποιονδήποτε τρόπο, απλά θα απενεργοποιήσω τον λογαριασμό μου και θα βρω ένα χόμπι ή θα χτυπήσω ξαφνικά την πόρτα ενός από τους παραπάνω φίλους ή θα κάνω κάτι πιο χρήσιμο τέλος πάντων, από το να μιζεριάζω και να διαδίδω ανυπόστατες συνωμοσιολογίες.

πρώτη δημοσίευση: eyedoll.gr


Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Ο ρουφιάνος ανάμεσά μας


Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στο facebook, είναι ότι σου δίνεται η δυνατότητα συνδιαλλαγής σε τοίχους φίλων, με φίλους φίλων, τελείως άγνωστους σ΄εσένα και πολλές φορές, τελείως διαφορετικούς από εσένα. Μάλιστα, αρκετές φορές οι συζητήσεις πραγματεύονται θέματα που πιθανόν να μην τα θίγατε σε κάποια διά ζώσης κουβέντα με τους πραγματικούς φίλους σου.

Σε μία τέτοια «πολιτισμένη» συζήτηση που αφορούσε καταγγελία που έκανε φίλος στο 100 για κάτι που διαπίστωσε στο δρόμο, έφτασε κάποιος φίλος φίλου να τον πει μέχρι και «ρουφιάνο».
Επειδή σ' αυτές τις περιπτώσεις όσο και να επιχειρηματολογήσεις το κολλημένο μυαλό του άλλου δύσκολα το αλλάζεις, κατέφυγα -προτού παρατάξω τα επιχειρήματά μου για το πόσο ανάγκη έχουμε σήμερα περισσότερο από ποτέ, τους καλώς εννοούμενους «ρουφιάνους»- στην προσφιλή μου συνήθεια να συμβουλεύομαι το λεξικό, ως αντικειμενικό και αναμφισβήτητο κριτή:

Ρουφιανιά, η: διαβολή, συκοφαντία ή σπιουνιά: Kατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ανωτέρων του με ρουφιανιές.

Κυριολεκτικά λοιπόν, ο ρουφιάνος είναι ο συκοφάντης, ο ύπουλος. Αυτός που θα σπείρει ψεύτικες φήμες για σένα στον Πασά, ώστε να αποκεφαλιστείς κι αυτός να αρπάξει την ευκαιρία να παντρευτεί την κόρη σου και να κερδίσει τα κτήματά σου. Ή αυτός που θα σε καταδώσει στον Kommandant, φοβούμενος μην του κάψεις τη μαυραγορίτικη αποθήκη.

Αυτός όμως που θα πάρει την Αστυνομία για να καταγγείλει μια αξιόποινη πράξη που τελείται μπροστά του, είναι ρουφιάνος;

Να τελειώνουμε επιτέλους με αυτή την ελληναράδικη ερμηνεία της κακώς εννοούμενης ρουφιανιάς

Φτάσαμε στο σημείο πριν από τρία χρόνια όταν έκανα έκκληση μέσω του ιστολογίου μου για πληροφορίες σχετικά με την παράσυρση δύοu  γυναικών από Ι.Χ. με εγκατάλειψη στη Λεωφόρο Αθηνών (της οποίας είχα επιληφθεί προσωπικά) να μου γράφουν στα σχόλια «μόνο με τους ρουφιάνους σας μπορείτε να δουλέψετε» και άλλα περίεργα...

Τί περιμένεις δηλαδή; Τα νύχια μας να μυρίσουμε;
Τα αυτιά και τα μάτια της Αστυνομίας είναι ο κόσμος εκεί έξω! Χωρίς να γίνεσαι γραφικός και να καλείς το 100 κάθε τρεις και λίγο γιατί σε στραβοκοίταξε η γειτόνισσα και χωρίς να απογοητεύεσαι από το αποτρεπτικό ορισμένες φορές ύφος και την πιθανή έλλειψη προθυμίας αυτών που απαντούν στο τηλέφωνο (συμβαίνει άλλωστε σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες), έχεις υποχρέωση να ενημερώνεις για ό,τι αξιόλογο υποπίπτει στην αντίληψή σου.

Αλλά ξέχασα:
-Πρόπερσι που ο γείτονας σήκωσε μέσα σε δύο νύχτες τον τρίτο όροφο, δεν είπες τίποτα.
-Την Παρασκευή που πήγες στον Κιάμο έκανες 500€ λογαριασμό σε ουίσκια και γαρύφαλλα και δεν σου έκοψαν απόδειξη, δεν είπες τίποτα.
-Για το παιδί στον πάνω όροφο που ακούς να το χτυπούν και να κλαίει, δεν λες τίποτα. 
-Για το μονίμως αλυσοδεμένο, κοκαλιάρικο, ψωριάρικο σκυλί στην ταράτσα της απέναντι μονοκατοικίας, που το ακούς ολημερίς και ολονυχτίς να θρηνεί, δεν λες τίποτα.
-Όταν ο γιατρός σου ζήτησε 500€ για να χειρουργήσει τον πατέρα σου, δεν είπες τίποτα. 
-Την περασμένη Κυριακή που είδες στο γήπεδο τον τύπο με το γιο του δίπλα να βρίζει και να πετάει αναπτήρες, τασάκια, αμόνια και πολύφωτα στο «λάισμαν», δεν είπες τίποτα.
Ούτε όταν είδες αυτόν που καθόταν μπροστά του να φεύγει τρέχοντας προς τον αγωνιστικό χώρο κρατώντας το κάθισμα στο χέρι, αφού είχε φορέσει στη μούρη τη μπαλακλάβα «που είχε πρόχειρη», είπες κάτι.
-Προχθές πάλι το μεσημέρι επιστρέφοντας από τη δουλειά σου, είδες ένα φορτηγό φορτωμένο μέχρι το Θεό και τελικά έκανες μια ώρα να φτάσεις σπίτι σου από τα διπλοσταθμευμένα που καταλάμβαναν τη μία από τις δύο λωρίδες. Αλλά φυσικά, πάλι δεν είπες τίποτα.

Συγχαρητήρια. Τα κατάφερες. Δεν είσαι ρουφιάνος!
Είσαι απλά ένας ακόμη μαλάκας.



πρώτη δημοσίευση: eyedoll.gr

Related Posts with Thumbnails